سکانس اول:
هنری: «اگه گفتی اون چیه که برای هر کسی واجبه، حتی واجب تر از نون شب؟»
الین: «خوشبختی؟»
هنری: «البته که خوشبختی! امّا کلید خوشبختی چیه؟»
الین: «ایمان به خدا؟ امنیت نیست؟ سلامتی چی عزیزم؟»
هنری: «توی نگاهِ غریبه هایِ توی خیابون که دقیق میشی، به هرجا که چشم میگردونی تو نگاها چه حسرتی میبینی؟»
الین: «خودت بگو هنری، من دیگه عقلم به جایی قد نمیده»
هنری: «یکی که آدم باهاش درددل کنه! کسی که آدم رو درک کنه! همین»
- قصه از این جا شروع می شود، کسی نیست درک کند! کسی نیست مسلط باشد به اندازه گیری ابعاد تفکراتم!! کسی نیست زاویۀ دیدم را بلد باشد!! ... دل از این هاست که می گیرد و این رنج است...
سکانس دوم:
پیرمرد: «دلت گرفته، آره؟ دلِ همه میگیره، دل داشته باشی میگیره دیگه... یا رفیقَ مَن لارفیقَ له... ای رفیق کسی که...»
سرباز: «رفیقی نداره...»
پیرمرد: «توئم قشنگیا... از خودی... خب حالا میخوای یه راهی بهت یاد بدم دلت وا بشه؟ توئم چشماتو ببند... دِ ببند دیگه... خب، چی میبینی؟»
سرباز: «هیچکس»
پیرمرد: «هیچکس... خب هیچکس قشنگه دیگه... هیچکس همه کسه، همه کس هیچکسه. حالت خوب شد؟»
- شاید باید چشم ها را بست و هیچ دید! ... می بندم ... هیچ نمی بینم ... حتی توان هیچ دیدن هم در من نیست دیگر!
سکانس سوم:
توماس: «توی این چهار سال هر بار که رقص تو رو دیدم، انگار داری زور میزنی که تمام حرکاتو کامل و درست انجام بدی. امّا تا حالا هیچوقت ندیدم که خودتو رها کنی. این همه انضباط واسه چیه؟»
نینا: «من فقط میخوام بی عیب و کامل باشم»
توماس: «کمال این نیست که همش خودتو کنترل کنی. یه وقتایی لازمه که خودتو رها کنی. خودتو غافلگیر کن تا بتونی بقیه رو غافلگیر کنی»
- پس به ناچار باید رفت! باید بشکنم خود را، خُرده هایم را برگیرم و آن چنان بسابم که خاک شوم... و خدا دوباره از نو بدمد خودش را در من... !!! با این روح آزرده زندگی نتوان کردن ... روحی که هیچ می بیند و نمی بیند هیچ را...
«می گریزم از تمام بی کسی/ می روم تا راه را هم گم کنم/ شهر تنهایی سراغم را گرفت/ می روم تا اوج تنها سر کنم»...
+ می روم تا باز یابم خود را...! خودی که بتواند به پهنای افق برای آدمیان آفتاب و مهتاب ندیده، قد خم کند و به درازای زباِن نیشگونِ بعضی ها سیلیِ محکمی بزند به زبانش! نه تنها زبان بزرگ که زبان کوچک هم... خلاصه خودی را میگویم که با قوانین اینجا سر تضاد نداشته باشد! نه قوانینِ تشریفاتیِ سازمان دنیا که قوانینِ تعلیقاتیِ سازوکارِ اذهان را می گویم؛ همان ها که آدم را بالقوه تا عرش می برد و بالفعل میان زمین و آسمان معلق نگه می دارد...
+ فقری در سینه دارم: محتاجم به تنهایی... کمی تنهایی حواله ام کنید...
+ حرف دلم با صدای احسان خواجه امیری:
+ شاید نبودنم به طول انجامید، التماس فراموش نشدن و دعا.........................................
- دوشنبه ۹ فروردين ۹۵
